Z wielkim żalem przekazujemy wiadomość, że 29 lipca nad ranem odszedł
Profesor Tadeusz Gałkowski.
Psychologia kliniczna na Wydziale Psychologii obejmowała również psychologię rehabilitacyjną. Dziedzina ta, funkcjonująca najpierw pod nazwą psychologii defektologicznej, została zainicjowana na warszawskim Wydziale w latach 80. przez prof. Gałkowskiego (ur. 1936). Gałkowski doktoryzował się w 1969 r. na UJ, na podstawie pracy z zakresu psychologii defektologicznej – badania w tej dziedzinie zainicjowała na UJ jego promotorka Lidia Geppert.Od 1978 r. aż do emerytury związany był z UW. Jest autorem pierwszej monografii na temat autyzmu dziecięcego [Gałkowski 1980], był twórcą i redaktorem naczelnym czasopisma „Dziecko autystyczne”. Drugą dziedziną zainteresowań Gałkowskiego były dzieci głuche i niedosłyszące (powołał do życia Polski Komitet Audiofonologii, stworzył i redagował czasopismo „Biuletyn Audiofonologii”,obecnie „Audiofonologia”), opublikował kilka książek na ten temat [Gałkowski 1973; Gałkowski, Kaiser-Grodecka, Smoleńska1988]. Zainteresowania naukowe łączył z dydaktyką i działalnością praktyczną. Prowadził wykłady, seminaria i ćwiczenia z problematyki pomocy psychologicznej dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej, w 1984 r. powołał do życia Podyplomowe Studium Szkolnej Psychologii Defektologicznej. Gałkowski wypromował wielu magistrów i doktorów, którzy kontynuują jego dzieło na Wydziale Psychologii.
Tadeusz Gałkowski był konsultantem w resortach Edukacji, Zdrowia oraz w organizacjach pozarządowych. Współpracował z placówkami badawczymi USA, Wielkiej Brytanii, Francji i Włoch. W latach 1982-91 był członkiem Europejskiej Rady Regionalnej Światowej Federacji Zdrowia Psychicznego. Był współautorem Karty Praw Osób z Autyzmem, z inicjatywy dr Pata Matthewsa, Prezesa Światowej Organizacji Autyzmu, opublikowanej w 2012 r.
Był założycielem i prezesem Zarządu Głównego Krajowego Towarzystwa Autyzmu oraz patronem naukowym i przewodniczącym Polskiego Komitetu Audiofonologii. Współpracował z Narodowym Instytutem Zdrowia i Badań Medycznych (INSERM) we Francji oraz z Ośrodkiem Badań Głuchych w Wielkiej Brytanii.
Przez kilkadziesiąt lat, do przejścia na emeryturę, związany był z naszym Wydziałem, gdzie pełnił m.in. funkcję prodziekana. Utworzył Katedrę Rehabilitacji i zapoczątkował wiele działań naukowych i dydaktycznych, które kontynuowały kolejne pokolenia pracowników Katedry (dziś Katedra Psychologii Zdrowia i Rehabilitacji).